شاید گفتن این حرفا درست نباشه

امروز 7 اسفند 1385 که طبق اخبار: 22 سانتی متر در مشهد برف آمده و تا عصر حدود 1800 تصادف در شهر بوده که آمار وحشتناکیه !! حالا تصور کنین تو این هوا ما از ساعت 14 تا 18 کلاس بیان معماری داشتیم و از اونجایی که از صبح هیچ کلاسی در دانشگاه تشکیل نشد ما هم خوشحالتر از بچه مدرسه ایها برنامه ی برف بازی جور می کردیم که خبر رسید جناب مهندس....فرمودند همه باید بیان کلاس وگرنه..؟؟!! دیگه همه می دونیم این واژه های استادا مترادف با بدبختی آخر ترمه، خلاصه با کلی مکافات با 30 دقیقه تأخیر به کلاس رسیدیم. آخ که خدا نصیب هیچکی یه استاد بی وجدان نکنه شایدم بی مسؤلیت ،از لحظه ای که من وارد شدم تا ساعت 18:12 که همه در اسارت بودیم جز 15 دقیقه تازه اونم اگه خیلی دست بالا بگیریم؛ تمامه صحبتا مربوط به دوران کودکی استاد و خونه ی عمو جان و نقاشی های دوران کودکی وآداب و رسوم اون زماناو....بود و هر از گاهی برای عوض کردن حال و هوای کلاس با مبایلشون صحبت می کردند! البته شاید مقدار کمی از این حرفا بی ربط به معماری و درس بیان نبود ولی اصلاً به موقع و به جا تعریف نشد من که به شخصه تمامه مدت کلاس حس می کردم تو مهدکودکم و به این استاد عزیز گفتن 4 ساعتی سر ما رو بند کنه....!!! اینقدر جناب مهندس در خاطراتش فرو رفته بود که از آنتراک هم یادش رفت ، خلاصه به قدری این 4 ساعت مرگبار می گذشت که تا رسیدم خونه نشستم پای کامپیوتر و فی البداهه شروع به نوشتن کردم البته لازم به ذکر؛ برای برگشت تقریباً 45 دقیقه با بچه ها تو خیابون منتظر تاکسی بودیم وبا تمام وجودمون از آمدنمون به کلاس پشیمون بودیم چون نه تنها وقتمون به بدترین شکل هدر شد بلکه به بی برنامگیه دانشگاه و بی مسؤلیتیه کسانی که ظاهراً و اسماً استاد نام گرفتند بیش از پیش پی بردیم ، بیشتر از این دردل نمی کنم چون تمومی نداره و جز اعصاب خوردی فایده ای هم نداره سر انجام من که فهمیدم تو این دانشگاها باید با چشم بسته بریم و بیایم،شما چی؟؟؟؟ به امید روزی که هرکس در هر جایگاهی اول خودش را ببیند دوم دیگران ===>>تنها خوبیه این کلاس این بود که ما بیشتر به ارزش اساتیدی مثل مهندس اعرابی پی بردیم