نوري به آسمان عروج كرد

آتشي در ما فروزان كرد و رفت

خاطري از ما پريشان كرد و رفت

آن صبور دردمند پر شكيب

رازها در سينه پنهان كرد و رفت

امسال اين دومين بار است كه اين شعر اينجا مي نويسم و كاش نمي نوشتم!!!!!!!!!

در حالي مي نويسم كه اشكام بي اختيار مي ريزه و دوست دارم ............. دومين عزيزي است كه از نزديك جوياي حالش بودم و با تمام وجود آرزوي بودنش را داشتم و اينك در غم نبودش اشك مي ريزم.سختي اين غم خوب چشيدم و حالا از همه ي خوباني كه اين پست منو مي خونن مي خوام براي فرزندان استاد باقرزاده و همسر عزيزشون طلب صبر كنن و براي ادا كردن سهم كوچكي ازمحبتهاي استادمون يك صلوات براي اين استاد فرزانه بفرستيم ...كسي كه قلب و جان همه ي بچه هاي معماري بود كسي كه به يادش بار ها دور هم جمع شديم و از خدا طلب شفا كرديم مهندس باقرزاده ي عزيزمون براي هميشه از پيشمون رفت ولي مي دونم كه از قلبمون نخواهد رفت ......!!!!!!!!! روحش شاد